Ik weet niet hoe dat bij jullie zat, maar als kind was ik overal voor in. Ik stond ervoor open om allelei activiteiten te doen en elke activiteit ging ik met hetzelfde enthousiasme aan. Ik tekende, schilderde, knutselde en bouwde lego-kastelen. Buitenshuis ging ik met vriendjes knikkeren, verstoppertje spelen of zwemmen. En dit zijn dan nog maar de activiteiten die ik op de donderdagochtend uit mijn mouw schud. Ongetwijfeld zijn er nog duizend en een dingen waarmee ik mij van dag tot dag bezighield.
Ik ben een saaie piet geworden
Heden ten dage is mijn bestaan wat meer statisch geworden. De dingen die ik doe zijn altijd hetzelfde. Ik hou van literatuur dus ik lees veel, ik hou van voetballen en bier drinken dus dat doe ik in het weekend en (in tegenstelling tot mijn kindertijd) moet ik tegenwoordig huur betalen, dus de rest van mijn tijd gaat op aan geld verdienen. Het is iedere week hetzelfde. Ik kan mij niet herinneren wanneer de laatste keer was dat ik ben gaan zwemmen, of schilderen of tekenen. Het is alsof ik alle dingen die ik leuk vind reeds heb geidentificeerd. En nu ga ik de rest van mijn leven iedere dag die dingen doen. Dag na dag. Tot mijn dood.
Nieuwe dingen doen
Dat dit helemaal niet aantrekkelijk is, realiseerde ik toen ik laatste bij een vriend op bezoek ging. Hij was net bezig om samen met zijn huisgenoten iets te schilderen. Ze konden allemaal niet schilderen, maar ze hadden gewoon bedacht dat hen dit leuk leek om te doen. Het resultaat was zelfs best aardig. Nu hangt hun woonkamer vol met hun eigen creaties, wat er superleuk uitziet! Dat moment heb ik besloten dat ik zelf ook weer nieuwe dingen ga doen. Bij thuiskomst heb ik me meteen ingeschreven voor een Workshop tekenen bij Soofos. Voor tien euro krijg je daar toegang tot een cursus waarin je je onontplooide tekentalenten kunt ontdekken. Tegenwoordig ruim ik iedere week een avondje in om iets nieuws te doen. Hoewel ik vooralsnog niet bijzonder getalenteerd lijk in tekenen, merk ik wel dat het goed is voor de geest. Sinds mijn Workshop tekenen bij Soofos kijk ik wat nauwkeuriger naar de wereld om me heen. De vorm van de boombladeren, het verdwijnpunt aan de horizon. Ik zie de wereld op een frisse, nieuwe manier. Met de blik van een kind, in zekere zin. En dat is precies de blik die ik al zo lang heb gemist.
